Ancaman-Ancaman terhadap Kedaulatan Islam sebagai Agama Negara

Ancaman-Ancaman terhadap Kedaulatan Islam sebagai Agama Negara

Mahamad Naser bin Disa

Mukadimah

Sudah menjadi lumrah dalam kehidupan, sesuatu yang gah namanya dan teguh kedudukannya akan sentiasa dilanda pelbagai ancaman serta percubaan menggugat keagungannya.  Demikianlah juga apa yang dihadapi oleh agama dan umat Islam hari ini, termasuk di Malaysia.  Meskipun Perlembagaan Persekutuan mengiktiraf dan memartabatkan kedudukan agama Islam, namun pihak-pihak tertentu melakukan pelbagai usaha bagi menimbulkan kekeliruan berhubung dengan kedudukannya yang tinggi lagi berdaulat.  Usaha-usaha yang dijalankan kelihatan tersusun dan licik, kerana bermula dengan persepsi dan pentafsiran yang salah tentang kedudukan tinggi agama Islam, ia akhirnya mendorong tindakan tidak wajar atau tidak bijaksana, iaitu yang merugikan agama Islam dan umat Islam.  Kedaulatan agama Islam diabaikan begitu sahaja dan ruang yang luas dibuka bagi memberikan peluang kepada pihak-pihak tertentu untuk terus mengasak dan mempertikaikan ketuanan Islam di Negara ini.  Kertas ini akan menghuraikan isu, permasalahan, dan bentuk-bentuk ancaman yang dihadapi oleh umat Islam pada hari ini.  Seterusnya, kertas ini mengemukakan saranan-saranan tertentu yang perlu diambil dengan penuh perhatian dan dilaksanakan dengan sebaik-baiknya.

Kekeliruan dalam Memahami Perkara 3(1)

Perbincangan pakar-pakar undang-undang berhubung dengan kedudukan Islam dalam Perlembagaan sering kali dimulakan dengan kekaburan terhadap maksud Perkara 3 (1).  Justeru, timbullah pelbagai kesimpulan yang ternyata bertentangan dengan maksud nyata Perkara 3 itu sendiri yang menjadi pegangan banyak pihak.  Antara kesimpulan yang dibuat termasuklah Islam hanya sekadar agama rasmi sahaja.  Sebagai agama rasmi, maka ajaran dan adab-adab yang digariskan dalam Islam hanyalah terpakai dalam situasi tertentu, misalnya amalan membaca doa pada pembukaan majlis rasmi. Lebih membimbangkan daripada itu ialah majoriti peguam bukan Islam dan sebahagian peguam Islam menganggap bahawa negara ini merupakan sebuah negara sekular. Kefahaman dan tanggapan kumpulan ini mempunyai pengaruh yang meluas serta mendalam dalam kalangan masyarakat bukan Islam dan sebahagian umat Islam.

Sebahagian besar aktivis pertubuhan Islam berpegang pada gabungan kedua-duanya, iaitu Malaysia ialah negara sekular yang meletakkan Islam sekadar agama rasmi. Mereka berpegang pada Perlembagaan negara ini yang memartabatkan sekularisme sebagai ideologi negara dan dengan demikian, manifesto perjuangan mereka ialah menukar wajah perlembagaan dan ideologi negara daripada sekular kepada Islam. Alasannya ialah Perkara 4 memartabatkan Perlembagaan sebagai undang-undang tertinggi dan menggantikan al-Qur’an dan al-Sunnah. Justeru, sebahagian besar aktivis gerakan Islam meletakkan perspektif perjuangan mereka di luar ruang lingkup Perlembagaan yang ada.

Malaysia Negara Sekular?

Pegangan yang menyimpulkan bahawa Malaysia sebuah negara sekular berasaskan laporan Kertas Putih tentang syor perlembagaan yang mencadangkan agar Islam dimartabatkan sebagai agama Persekutuan dalam perkara 3(1) dan pada masa yang sama, menjamin kebebasan beragama serta melindungi kedudukan Raja-raja Melayu sebagai ketua agama bagi negeri masing-masing daripada terjejas. Kertas Putih ini juga menyebut bahawa kedudukan Islam itu tidak akan menjejaskan sifat sekular Persekutuan.  Atas jaminan ini, MCA dan MIC dikatakan telah bersetuju untuk menerima perkara 3(1) itu dengan senang hati.

Persoalannya adakah rujukan kepada Kertas Putih syor perlembagaan itu membantu kita untuk mentafsirkan perkara 3(1) secara konklusif? Atau adakah kita terus dikelirukan pula dengan persoalan berkaitan dengan maksud sifat sekular itu? Apa yang berlaku sekarang ini ialah kumpulan ini terus merujuk kepada Kertas Putih itu. Mereka menerima jaminan yang diberikan dalam Kertas Putih berkenaan seolah-olah itulah yang termaktub dalam perlembagaan yang seolah-olah berbunyi, “Islam ialah agama Persekutuan, namun ini tidaklah menghilangkan sifat sekular Persekutuan.”

Kekeliruan yang cuba ditimbulkan kumpulan ini bukan sahaja bertujuan menyerlahkan negara ini sebagai negara sekular, malah mereka terus-menerus berusaha menghakis dan menghilangkan bahagian awal perkara 3(1) sehingga ia seolah-olah berbunyi, “Persekutuan ialah sebuah Negara sekular, namun adat-istiadat Islam dan Melayu boleh diamalkan dalam acara rasmi.”  Inilah pegangan yang mendominasi Majlis Peguam Malaysia dan diperjuangkan dengan hebat oleh Kumpulan Artikel 11. Hal ini dapat dilihat dalam kes Lina Joy pada peringkat Mahkamah Persekutuan, apabila peguamnya berkata,

“Sudah tiba masanya orang Melayu difahamkan bahawa kedudukan Islam adalah lebih rendah daripada Perlembagaan kita dan mesej ini hendaklah dijelaskan kepada mereka oleh mahkamah yang mulia ini.”

Usaha Mendaulatkan Perkara 3 (1)

Usaha untuk mendaulatkan kedudukan Islam sebagai agama Negara telah dilakukan oleh peguam-peguam bukan Islam yang pada hakikatnya hanya merupakan pembelaan bagi mengelakkan anak guam mereka daripada dijatuhi hukuman mati bagi kesalahan pengedaran dadah dan memiliki senjata api.  Dalam kes Che’ Omar bin Che Soh lwn Public Prosecutor, peguam-peguam T Mura Raju dan Ramdas Tikamdas berhujah bahawa hukuman mati bagi kedua-dua kesalahan itu bercanggah dengan hukum syarak kerana kedua-dua kesalahan itu bukan merupakan kesalahan hudud. Oleh itu, ia bercanggah dengan perkara 3(1) yang meletakkan Islam sebagai agama Persekutuan.

Meskipun Mahkamah Agung yang diketuai oleh Tun Mohd Salleh Abbas telah memberikan tafsiran yang betul bagi Islam berdasarkan tulisan S.A.A al Maudu di dalam bukunya, The Islamic Law and Constitution, namun malangnya, keberkesanan perkara 3(1) telah disempitkan berdasarkan niat dan hasrat penggubal Perlembagaan. Hakim yang bijaksana itu telah menghuraikan suasana pemerintahan dan politik di negeri-negeri Melayu sejak tahun 1874 dan seterusnya semasa pembentukan Persekutuan Tanah Melayu yang memisahkan antara pentadbiran Negara yang terletak di tangan penjajah dengan hal-ehwal agama di bawah bidang kuasa Raja-raja.  Beliau menyimpulkan-

“In our view, it is in this sense of dichotomy that the framers of the Constitution understood the meaning of the word Islam in the context of Article 3. If it had been otherwise, there would been another provision in the Constitution which would have the effect that any law contrary to the injuction of Islam will be void. Far from making such provision, Article 62, on the other hand, purposesly preserves the continuity of secular law prior to the Constitution, unless such law is contrary to the latter.“

Jelas pendekatan mahkamah tertinggi Negara ketika itu, iaitu pada tahun 1988, masih mentafsirkan perkara 3(1) dengan merujuk kepada niat penggubal dan bukan kepada maksud Islam itu sendiri. Walaupun bahasa yang digunakan bagi menghuraikan peruntukan Perkara 3(1) itu amat jelas, namun kelihatan mahkamah masih juga mahu merujuk kepada niat penggubal.

Walau bagaimanapun, dari satu aspek, Mahkamah Agung sama sekali tidak memutuskan bahawa Negara ini ialah Negara sekular sebagaimana yang sering dihujahkan oleh peguam bukan Islam dan sebahagian kecil peguam hak asasi manusia kebelakangan ini. Sebaliknya apa yang diutarakan oleh Mahkamah Agung ialah undang-undang yang terpakai merupakan undang-undang sekular, sebagaimana yang dibenarkan oleh Perkara 162 Perlembagaan. Dalam hubungan ini, hakim berkenaan mengaitkan Perkara 3(1) dengan Perkara 162 yang dikatakan membenarkan undang-undang sekular untuk terus berkuat kuasa. Namun jika diteliti secara cermat, Perkara 162 itu merupakan peruntukan transitional yang membenarkan pemakaian undang-undang sebelum merdeka untuk tertakluk pada pengubahsuaian dan pindaan yang boleh dilakukan kemudian oleh pihak berkuasa.

Jelas di sini bahawa Perkara 162 dimasukkan bagi membolehkan proses pengubahsuaian atau pindaan dilakukan terhadap undang-undang yang sedia berkuatkuasa sebelum merdeka. Hal ini bermaksud, sekiranya undang-undang itu bercanggah dengan Perkara 3(1), maka ia boleh dipinda supaya selaras dengan Islam. Perkara 162 tidak boleh dijadikan hujah untuk menyifatkan negara ini sebagai sebuah negara sekular atau membenarkan undang-undang yang bercanggah dengan Islam terus berkuat kuasa.

Oleh sebab itulah didapati di bahagian akhir penghakimannya, hakim yang bijaksana itu menyarankan supaya hujah kedua-dua peguam itu diteruskan dalam forum-forum lain seperti di Parlimen dan juga disampaikan kepada ahli politik. Namun malangnya, saranan hakim itu tidak diikuti oleh peguam-peguam Islam yang lain dan tidak kelihatan usaha yang bersungguh-sungguh untuk mengkaji keberkesanan Perkara 3(1) bagi memartabatkan kedudukan Islam. Sebaliknya, majoriti peguam Islam mengambil sikap menerima sahaja keputusan Mahkamah Agung itu.

Meskipun demikian keadaannya, kita wajar bersyukur atas usaha yang diambil oleh Hakim Mohd Noor Abdullah dalam kes Meor Atiqurrahman lwn Fatimah bte Sihi [2000] 5 MLJ 375 untuk mentafsir Perkara 3(1) dengan lebih tepat.  Pada hakikatnya, usaha penting yang diambil hakim yang bijaksana itu telah merintis jalan ke arah pemurnian kefahaman tentang kedudukan Islam dan pemartabatannya dalam negara yang bertuah ini. Beliau menegaskan bahawa seharusnya, dengan memenuhi semangat Perlembagaan, pakaian murid lelaki ialah seluar panjang dengan memberi pilihan memakai seluar pendek dan pakaian murid perempuan ialah baju kurung, kain sarung dan tudung/telekung dengan memberi pilihan memakai pinafore tunic dan blouse atau skirt. Peraturan sebaliknya jelas membelakangkan agama Islam, iaitu yang dahulu dikemudiankan dan yang kemudian didahulukan dan ia jelas tidak selari dengan Perlembagaan Persekutuan.[1]

Beliau selanjutnya menyatakan bahawa Islam sebagai ad-deen merangkumi keseluruhan aktiviti kehidupan manusia dan dalam hubungan ini, beliau memetik pandangan S Abdul A’la Maududi dalam bukunya,  The Islamic Law and Constitution, bahawa Islam bukan sekadar kumpulan dogma dan ritual tetapi sebaliknya cara hidup yang meliputi semua bidang dan aktiviti kehiudpan manusia, sama ada undang-undang, politik, ekonomi, sosial, kebudayaan, akhlak, dan sebagainya.[2]

YA Hakim Mohd Noor seterusnya menegaskan bahawa frasa “Islam ialah ugama bagi Persekutuan tetapi ugama-ugama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai” bermaksud Islam merupakan agama yang utama berbanding dengan agama-agama lain di negara ini seperti Kristian, Buddha, Hindu dan selainnya. Islam bukan setaraf dengan agama lain, tidak juga duduk berganding bahu atau berdiri sama tegak. Malah sebaliknya, Islam duduk di atas, ia berjalan dahulu, terletak di tempat medan dan suaranya lantang kedengaran.  Islam ibarat pokok jati—tinggi, teguh dan terampil.  Jika bukan sedemikian Islam bukanlah agama bagi Persekutuan tetapi merupakan salah satu antara beberapa agama yang dianuti di negara ini dan setiap orang sama-sama bebas mengamalkan mana-mana agama yang dianutinya, tiada satu pun antara agama tersebut yang memiliki kelebihan berbanding dengan yang lain.

Walaupun keputusan YA Hakim Mohd. Noor Abdullah diketepikan pada peringkat Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan, namun pendekatan yang diambil dalam mentafsirkan Perkara 3(1) tidak sama sekali disentuh oleh mahkamah tertinggi negara. Bahkan ketika memberikan penghakiman Mahkamah Persekutuan, Hakim Abdul Hamid Mohamad mengambil pendekatan hukum syarak dalam memutuskan kedudukan peraturan sekolah yang mengharamkan pemakaian serban oleh pelajar-pelajar sekolah rendah. Hakim berkenaan berkata -

[37] SP3 gave his opinion that the wearing of turban is ‘sunat’. Clearly, he based his opinion on the views of the traditional jurists — the turban wearing scholars from turban-wearing communities who lived at a time when the wearing of turban was customary or fashionable. Certainly their surroundings could have, to a certain extent, influenced their views on a matter such as the wearing of turban where Al-Quran is silent. That is natural. Imam Shafie revised some of his rulings after living in Egypt for a few years and observing the custom of the people there. That is the mark of a great jurist!

[38] Even if we were to accept the view of SP3 that men wearing of turban (by adult Muslim male) is ‘sunat’ or (commendable), it certainly does not rank on the same level as ‘sunat prayers’, as learned counsel for the appellants tried to convince the court when the question was put to him by me.
[39] So, the ‘practice’ is of little significance from the point of view of the religion of Islam, what more, in relation to underaged boys. Certainly, it is not a part of ‘Islamic prophetic teaching’ as submitted by the learned counsel for the appellants.

[40] Moving to the second factor which, in my view, should be considered i.e. the extent of the ‘prohibition’.

[41] We are not dealing with a total prohibition of wearing of the turban. The students, primary school students of the school, are not allowed to wear the turban as part of the school uniform, i.e. during the school hours. They are not prevented from wearing the turban at other times. Even in school, certainly, they would not be prevented from wearing the turban when they perform, say, their ‘Zohor’ prayer in the school ‘surau’ (prayer room). But, if they join the ‘Boy Scout’, it is only natural if they are required to wear the Scouts uniform during its activities. Or, when they play football, naturally they would be required to wear shorts and T-shirts. Should they be allowed to wear ‘jubah’ when playing football because it was the practice of the Prophet (PBUH) to wear jubah? Following the arguments or learned counsel for the appellants, they should. Certainly, there is a place for everything.

[42] Furthermore, there is nothing to prevent them from changing school, eg to a ‘pondok’ school that would allow them to wear the turban.

[43] To accept the learned counsel’s argument would mean that anybody has a right to do anything, any time, anywhere which he considers to be a practice of his religion, no matter how trivial. The only limit is clause (5). To me, that cannot be the law.”

Pendekatan yang diambil oleh YA Hakim Abdul Hamid Mohamad menunjukkan bahawa pentafsiran tentang hak individu pada pandangan Islam boleh dilakukan di Mahkamah Persekutuan. Pendekatan sebegini sepatutnya mampu dilakukan oleh hakim-hakim tanpa merujuk kepada keterangan saksi pakar kerana undang-undang Islam merupakan the law of the land, sebagaimana yang diputuskan dalam kes Ramah lwn Laton. Oleh itu negara perlu mempunyai hakim-hakim yang berkemampuan untuk memutuskan kes berdasarkan hukum syarak.

Perkara 3 (1) Memartabatkan Kedudukan Istimewa Agama Islam

Terdapat juga pandangan bahawa  peruntukan dalam Perkara 3(1) itu hanya mengatakan bahawa sebagai agama rasmi Persekutuan, Islam merupakan satu-satunya agama yang diberi kedudukan yang sebegitu tinggi berbanding dengan agama-agama lain. Peringatan sedemikian pernah diutarakan oleh Y. A. Dato’ Abdul Hamid Mohamad dalam kes Kamariah bte Ali Iwn Kerajaan Negeri Kelantan. Hakim bekenaan menjelaskan bahawa Perlembagaan juga memberi kuasa kepada Badan Perundangan Negeri untuk mengkanunkan Hukum Syarak dalam perkara-perkara yang disebut dalam Senarai II, Senarai Negeri, Jadual Kesembilan. Selain itu, Akta Mahkamah Syariah (Bidang Kuasa Jenayah) 1965 juga digubal, selaras dengan kehendak Senarai II tersebut.

Kedudukan istimewa Islam sebagai agama yang paling dominan juga diiktiraf melalui Artikel 11 walaupun Artikel tersebut menyebut tentang kebebasan beragama. Hal ini dapat dilihat dalam Klausa (1) dan (4):

(1) “Tiap-tiap orang berhak menganuti dan mengamalkan agamanya dan, tertakluk kepada Perkara (4), mengembangkannya,

(4) Undang-undang Negeri, dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang Persekutuan boleh mengawal dan menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan orang yang menganuti agama Islam”

Fasal (4) dengan jelas bertujuan memberi kuasa kepada Negeri untuk membuat undang-undang yang dapat melindungi serta mempertahankan agama Islam daripada dipengaruhi oleh ajaran atau amalan agama-agama lain.  Dengan kata-kata lain, walaupun agama lain bebas diamalkan oleh penganutnya dalam negara ini, mereka  dilarang daripada menyebarkan ajaran agama mereka kepada umat Islam atas alasan Islam merupakan agama bagi negara ini.  Lantaran itu, sebagai agama negara, Islam tidak layak sama sekali untuk diperlakukan sesuka hati dan dengan sewenang-wenangnya, apatah lagi untuk dihina serta direndahkan martabatnya.

Pendekatan Holistik dalam Mentafsirkan Perlembagaan

Dalam kes Danaharta Urus Sdn. Bhd. lwn Kekatong Sdn Bhd & Anor, Mahkamah Persekutuan menyebut betapa perlunya Perlembagaan dilihat secara menyeluruh untuk mengelakkan daripada berlakunya penyelewengan terhadap maksud sebenar sesuatu peruntukan dalam Perlembagaan. Dalam penghakiman kes ini, mahkamah menegaskan:

“.. .Tafsiran terhadap peruntukan dalam Perlembagaan dibuat dengan cara merujuk kepada dua peruntukan atau lebih secara bersama untuk mendapatkan maksud yang tepat. la adalah satu kaedah yang sememangnya diiktiraf dalam mana-mana perlembagaan. Adalah perlu untuk merujuk kepada ‘Bindra’s Interpretation of Statute 7th Ed’ di mana ia menyebut, Perlembagaan mesti dilihat secara menyeluruh untuk memastikan bahawa kesemua peruntukannya adalah berikat dan berkuasa. la adalah satu kaedah yang diiktiraf dalam mana-mana Perlembagaan bahawa sesuatu peruntukan dalam Perlembagaan tidak boleh dipisahkan daripada peruntukan yang lain dan dibiarkan berasingan. Pengasingan yang sedemikian akan menyebabkan kedaulatan sesebuah Perlembagaan itu tergugat dan lari daripada tujuan sebenar penggubalan sesebuah Perlembagaan.”

Atas sebab yang sama, mengasingkan sesuatu peruntukan daripada peruntukan yang lain dan memberikan tafsiran yang juga dibuat secara berasingan adalah janggal dan tidak tepat…”

Untuk tujuan memahami dan menghargai kedudukan Islam dalam Perlembagaan, maka Perlembagaan itu sendiri perlu dilihat secara keseluruhannya.  Aspek utama perlembagaan yang sering diperkatakan oleh peguam hak asasi manusia sebagai dominan dan perlu dihormati ialah Bahagian ll yang merangkumi Kebebasan Asasi, Kesamarataan, Hak Kebebasan Berucap, Berkumpul dan Berpersatuan, Hak Kebebasan beragama ,Hak Mengenai Pendidikan dan sebagainya.

Pada dasarnya, hak-hak yang diiktiraf oleh Perlembagaan ini adalah selaras dengan ajaran Islam.  Malah, Islam ternyata mendahului ideologi –ideologi lain, termasuk daripada barat dalam mengiktiraf dan membela hak-hak ini meskipun ajaran Islam tidak menamainya secara khusus seperti hak asasi manusia, hak wanita, hak kebebasan, dan sebagainya.  Namun demikian, perlulah disedari dan diingatkan bahawa hak dan kebebasan yang diberikan oleh Perlembagaan itu tidaklah bersifat mutlak.  Perkara 5 memperuntukkan, “No person shall be deprived of his life or personal liberty save in accordance with law,” Perkara 8 (2) menegaskan,“Except as expressly authorised by his constitution, there shall be no discrimination against citizens…”, dan Perkara 10 menyatakan “(1) Subject to Clauses (2), (3) and (4) – (a) every citizen has the right to freedom of speech and expression;”

Oleh itu apabila mentafsirkan hak-hak yang dikurniakan oleh Perlembagaan, pentafsiran terhadap Perlembagaan terutamanya perkara-perkara yang terkandung dalam Bahagian II ini tidak sewajarnya dilakukan dengan hanya bersandarkan doktrin-doktrin asing tanpa melihat keseluruhan Perlembagaan itu sendiri. Dengan kata-kata lain, Bahagian II ini perlu ditafsir secara harmoni dengan Bahagian I, iaitu dengan menilainya dari aspek pandangan falsafah dan ideologi negara.

Sehubungan itu, dapat dilihat bagaimana dalam kes Danaharta Urus Sdn. Bhd., Mahkamah Persekutuan menyatakan:

“…Mahkamah sepatutnya berpegang pada andaian bahawa tiada peruntukan yang saling bercanggah dalam Perlembagaan dan mengandaikan bahawa itulah yang dimaksudkan oleh para penggubalnya… Raja Azlan Shah FJ dalam kes Loh Kooi Choon Iwn Kerajaan Malaysia menyatakan, “Perlembagaan sebagai undang-undang yang tertinggi dalam sesebuah Negara, tidak boleh diubah sewenang-wenangnya, dan berbeza dengan undang-undang biasa. Oleh sebab itu peruntukan dalam Perlembagaan tidak boleh bercanggah sesama sendiri…”

Seterusnya Suffian LP, dalam kes Phang Chin Hock Iwn Public Prosecutor pula menyatakan:

“Dalam mentafsir Artikel 4(1) dan Artikel 159, prinsip harmonious construction menghendaki kita supaya mengambil perhatian terhadap kedua-dua peruntukan tersebut.”
 
Usaha Mencabar Kedaulatan Negara melalui Isu-Isu Hak Asasi Manusia

Pelbagai gesaan dan kritikan berasaskan hak asasi manusia di negara ini sering kali dibangkitkan oleh pihak-pihak tertentu, khususnya badan bukan kerajaan yang memperjuangkan hak-hak asasi manusia tanpa had dan batasan perlembagaan dan undang-undang yang berkuat kuasa.  Antaranya termasuklah:

1.             Hak kebebasan beragama – termasuk hak untuk murtad.

Isu murtad telah dihubungkaitkan oleh sesetengah pihak dengan hak kebebasan beragama, iaitu selaras dengan Perkara 18 UDHR yang memperuntukkan hak kebebasan untuk menukar agama. Murtad telah dilaung-laungkan sebagai suatu hak tanpa melihatnya sebagai kesalahan jenayah yang serius dari sudut pandangan agama Islam. Ironinya, perjuangan mempertahankan apa yang dikatakan sebagai hak kebebasan beragama dan hak asasi ini berlaku di sebuah negara yang memartabatkan agama Islam sebagai agama negara. Kes-kes seperti Nor Aisyah Bokhari, Kamariah Ali, Nyonya Tahir, Lina Joy, Siti Fatimah Tan dan Jeffrey Or telah memberi impak kepada hubungan antara agama di negara ini dan turut mendapat perhatian meluas masyarakat antarabangsa. Perjuangan kononnya atas nama hak untuk murtad dengan sesuka hati tanpa melalui proses penentuan oleh  Mahkamah Syariah dan tindakan mempertikaikan bidang kuasa mahkamah Syariah di mahkamah sivil ternyata mencabar kedaulatan Islam dan Perlembagaan Persekutuan.

Antara hujah yang dikemukakan dalam kes Lina Joy lwn Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan & Yang Lain[3] ialah seharusnya wujud keselarasan antara undang-undang Malaysia dengan Perkara 18 UDHR.  Hal ini khususnya bagi memberikan hak kepada Lina Joy untuk murtad dan memeluk agama pilihannya.  Walau bagaimanapun, penghujahan ini tidak dimasukkan dalam penghakiman kes tersebut. Mahkamah Persekutuan dalam kes ini memutuskan bahawa Perkara 11(1) Perlembagaan Persekutuan tidak wajar dihujahkan sebagai peruntukan yang memberikan hak kebebasan yang tidak terbatas dan hak untuk menganut serta mengamalkan sesuatu agama hendaklah selalunya tertakluk pada prinsip-prinsip dan amalan yang ditentukan oleh agama itu.

2.            Hak bagi umat Islam untuk bebas daripada kawalan undang-undang moral berasaskan undang-undang Syariah yang sedang berkuat kuasa di negeri-negeri

Hak kebebasan daripada kawalan undang-undang moral berasaskan undang-undang Syariah membolehkan umat Islam bebas mengamalkan agamanya mengikut tafsirannya sendiri.  Hal ini bermaksud, tiada sebarang undang-undang yang boleh mengawal mereka dan tiada sesiapa yang boleh memutuskan sama ada cara mereka itu benar atau sebaliknya. Kebebasan seumpama ini merupakan hak asasi manusia, iaitu sebagaimana  diperuntukkan dalam Perkara 12 UDHR yang antara lain menekankan bahawa tiada gangguan boleh dikenakan terhadap hak peribadi.

Peristiwa operasi di kelab malam The Zouk dengan penangkapan lebih kurang 100 orang Islam telah membangkitkan beberapa isu yang berkaitan dengan perlaksanaan dan penguatkuasaan undang-undang syariah di Malaysia.  Antaranya termasuklah kesesuaian perlaksanaan undang-undang moral di negara ini. Kenyataan akhbar Utusan Malaysia bertarikh 5 April 2005 melaporkan bahawa Jawatankuasa Caucus Parlimen berkenaan dengan Hak Asasi Manusia sepakat untuk bersama-sama 50 pertubuhan bukan kerajaan (NGO) menolak penggunaan undang-undang dalam menjaga moral individu. Menurut Pengerusi Caucus Parlimen berkenaan Hak Asasi Manusia, Datuk Seri Mohamed Nazri Aziz (ketika itu), persoalan yang berkaitan dengan moral merupakan hak peribadi setiap individu dan kewujudan undang-undang bagi mengawalnya dilihat sebagai melanggar prinsip hak asasi manusia. Sehubungan itu, garis panduan (standard operating procedure) berkaitan dengan operasi dan kefahaman tatacara serta prosedur bagi menghalusi langkah-langkah penguatkuasaandan pendakwaan jenayah Syariah telah diwujudkan.

Dari sudut yang lain, isu ini boleh dilihat dalam konteks pengecilan kuasa perundangan syariah dan mencabar kedaulatan Islam di negara ini. Usaha-usaha pelbagai pihak yang cuba memperkasa dan mengukuhkan elemen sekularisme dalam sistem kehidupan rakyat negara ini telah berlaku sejak sekian lama dan sejajar dengan ideologi kapitalisme yang mendaulatkan prinsip-prinsip kebebasan individu.

3.            Hak kebebasan berfikir dan bersuara khususnya berkaitan dengan hal ehwal agama Islam

Kebelakangan ini, isu-isu berkaitan dengan hal ehwal agama Islam dan pelaksanaan undang-undang Syariah sering kali dipertikaikan.  Tindakan tersebut dianggap sebagai hak kebebasan berfikir dan bersuara yang merupakan salah satu hak asasi manusia, sebagaimana yang diperuntukkan dalam Perkara 19 UDHR.  Pelbagai isu yang menyentuh kedaulatan Islam dan undang-undang Syariah diperdebat secara terbuka tanpa memberikan penghormatan yang selayaknya kepada Agama Negara, sebagaimana yang diperuntukkan dalam Perlembagaan Persekutuan.  Demikian juga dengan tindakan yang jelas menghina Agama Negara seperti menolak fatwa kebangsaan, mentafsirkan sesuatu hukum berdasarkan pandangan yang bertentangan dengan al-Qur’an dan al-Sunnah, dan sebagainya.

Dalam kes Sulaiman Takrib lwn Kerajaan Negeri Terengganu[4], Peguam Malek Imtiaz dan Harith Ibrahim dengan dibantu oleh Edmund Bon, bertindak bagi pihak seorang pengikut Ayah Pin untuk mencabar instistusi fatwa dan berhujah tentang hak kebebasan berfikir dalam kalangan umat Islam serta hak untuk bebas daripada keterikatan pada sebarang pendapat pihak berkuasa seperti mufti.  Implikasinya ialah setiap orang Islam berhak menggunakan akal fikirannya sendiri untuk menentukan bentuk pegangan dan ajaran agama yang dipegang atau diamalkan oleh umat Islam.

Selain itu, tindakan mencabar kedaulatan agama Islam juga dapat dilihat pada penghantaran memorandum oleh, Sisters in Islam (SIS), Woman’s Aid Organisation (WAO), dan Joint Action Group for Gender Equality (JAG) kepada Perdana Menteri , pada 25 Ogos 2009, yang bertajuk Justice for Kartika (Keadilan untuk Kartika).  Memorandum tersebut bertujuan mendesak Kerajaan Persekutuan dan Kerajaan Negeri untuk memansuhkan undang-undang jenayah Syariah yang sedang berkuatkuasa di negara ini.  Desakan itu pula dibuat sebagai rentetan daripada hukuman sebat yang dijatuhkan atas pesalah jenayah Syariah wanita. Cadangan pemansuhan undang-undang jenayah syariah ini pada hakikatnya, menafikan pelaksanaan undang-undang Syariah dan hak orang Islam untuk mengamalkan agama mereka, sebagaimana dijamin oleh Perlembagaan Persekutuan.

Dalam hal ini, Perkara 10(1) Perlembagaan Persekutuan memberikan hak kebebasan bersuara, berhimpun, dan berpersatuan kepada warga negara Malaysia, tetapi ia masih dalam batas-batas tertentu dan tertakluk pada undang-undang tertentu, lebih-lebih lagi berkaitan dengan hal ehwal agama yang menyentuh kedaulatan Islam dan Negara.

4.            Hak kesamarataan gender

Ketidakadilan dan diskriminasi sering dibangkitkan sebagai salah satu permasalahan utama yang dialami oleh kaum wanita dari semasa ke semasa.  Perkara ini seterusnya menimbukan tuntutan bagi memperjuangkan hak-hak wanita, yang dinamai sebagai hak kesamarataan gender, iaitu memberikan hak yang sama kepada lelaki dan wanita dalam semua perkara dan ia dikatakan selari dengan peruntukan umum dalam Perkara 2 dan Perkara 16 UDHR.

Di Malaysia, pertubuhan bukan kerajaan seperti Sister in Islam (SIS), Gabungan Kumpulan Wanita Bertindak bagi Kesamarataan Gender (JAG), dan sebagainya merupakan organisasi yang aktif memperjuangkan hak tersebut dengan mencadangkan kajian semula terhadap sistem dan undang-undang Syariah di negara ini.  Kajian semula ini dikatakan bertujuan memastikan bahawa ia selaras dengan iltizam kerajaan terhadap prinsip keadilan dan kesamarataan gender. Sungguh malang bagi mereka kerana meletakkan hak asasi manusia lebih tinggi dan lebih awla walaupun ia jelas bercanggah dengan undang-undang Syariah dan Perlembagaan itu sendiri.

Perkara 8(1) Perlembagaan Persekutuan jelas mengiktiraf dan melindungi hak sama rata di sisi undang-undang bagi setiap orang di negara ini.  Perkara 8(2) seterusnya menekankan bahawa Perlembagaan tidak membenarkan diskriminasi terhadap warga negara atas alasan agama, ras, keturunan, tempat lahir atau jantina dalam perkara-perkara seperti pemerolehan, pemegangan atau pelupusan harta atau berhubungan dengan penubuhan atau pertukangan, perniagaan, profesion, kerjaya atau pekerjaan. Sebaliknya, the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women (CEDAW) 1979 memperuntukkan kesamarataan gender dalam semua perkara sebagai suatu hak yang perlu dilaksanakan.  Malaysia telah menandatangani konvensyen antarabangsa tersebut dan seterusnya tertakluk pada apa-apa peruntukan berkaitan dengan hak kesamarataan gender kecuali dalam perkara-perkara yang diberikan reservasi.

5.            Hak kesamarataan agama (transcendental eqality of religion)

Kedaulatan Islam sebagai agama Negara seterusnya dicabar dengan aliran perjuangan untuk mendapatkan hak kesamarataan agama.  Sehubungan itu, timbullah cadangan penubuhan suruhanjaya yang dinamai Suruhanjaya antara Agama (Inter-faith Commission) (IFC), iaitu badan berkanun yang mempunyai kuasa undang-undang untuk mengubah ajaran sesetengah agama.  IFC bertindak dan berfungsi sebagai badan yang mendengar kes-kes berkaitan dengan hak individu dalam mengamalkan kebebasan beragama.  Mereka turut mendesak agar, berasaskan Perlembagaan Negara, kedudukan agama Islam disamaratakan dengan agama-agama lain.

Walaupun pada tahun 2005, pihak kerajaan telah menangguhkan kelulusan penubuhan IFC, namun perjuangan IFC ini telah mula meresap dan merebak dalam masyarakat melalui suara-suara yang dibawa oleh kumpulan tertentu seperti Majlis Peguam, HINDRAF dan sebagainya. Mereka menuntut pelbagai perkara berkaitan dengan hal ehwal Islam seperti seorang anak yang dilahirkan oleh ibu bapa Islam tidak seharusnya secara automatik menjadi orang Islam, kebebasan untuk murtad tanpa tindakan undang-undang, kes pertukaran agama dikendalikan di mahkamah sivil, kebenaran bagi pengedaran secara terbuka untuk terjemahan Bible dalam bahasa Melayu, dana yang mencukupi untuk membina serta menyelenggara rumah-rumah ibadat orang bukan Islam dan sebagainya.  Perjuangan bagi menuntut hak kesamarataan agama ini secara langsung membuka ruang seluas-luasnya kepada orang bukan Islam untuk mencampuri hal ehwal agama Islam dan sekali gus memberikan ancaman yang memudaratkan terhadap kedaulatan Islam khususnya dan Negara amnya.

Pemerhatian terhadap Implikasi Konflik 

Konflik dalam persoalan hak asasi manusia ini pada dasarnya disebabkan fahaman liberalisme tanpa batasan undang-undang.  Pihak yang mewujudkan konflik ini sewenang-wenangnya memetik peruntukan dalam UDHR, sedangkan Perkara 29 (2) memperuntukkan bahawa dalam pelaksanaan hak-hak dan kebebasan, setiap individu tertakluk pada batasan sebagaimana yang ditentukan oleh undang-undang.  Hal ini bertujuan menjamin pengiktirafan serta penghormatan terhadap hak-hak dan kebebasan-kebebasan lain di samping memenuhi syarat-syarat moral, kepentingan awam, dan kebajikan umum dalam sebuah masyarakat demokratik.  Mereka juga mengabaikan peruntukan dalam Akta SUHAKAM 1999 yang menyatakan bahawa hanya peruntukan yang tidak bertentangan dengan peruntukan Perlembagaan sahaja yang boleh diterima.

Ketiadaan rasa hormat terhadap Perlembagaan dan undang-undang yang berkuat kuasa, khususnya yang menyentuh hal ehwal agama Islam menyebabkan kedaulatan negara terus-menerus dicabar.  Isu hak asasi manusia yang dibangkitkan tidak seharusnya timbul kerana semasa rundingan kemerdekaan diadakan, semua kaum daripada semua agama di Malaysia telah bersetuju menerima Islam sebagai agama negara.  Bagi kaum Melayu pula, mereka menyatakan kesediaan untuk menerima kaum lain sebagai warga negara melalui prinsip jus soli.  Implikasi sejarah ini seakan-akan telah dilupakan dan tidak dihayati oleh generasi baharu dengan penuh ketulusan.  Sebaliknya, atas nama hak asasi manusia, mereka mengasaskan perjuangan bagi mempertikaikan kedudukan agama Islam dan sekali gus menentang semangat Perlembagaan itu sendiri.

Melalui mekanisme pemeriksaan dan pemantauan HRC di negara anggotanya termasuk Malaysia, badan bukan kerajaan diberi ruang yang luas untuk membangkitkan dan mengemukakan laporan situasi hak asasi manusia.  Laporan berkenaan turut meliputi isu-isu yang telah dinyatakan untuk mendapatkan perhatian antarabangsa, meskipun cukup disedari bahawa isu-isu tersebut bertentangan dengan peruntukan Perlembagaan. Tindakan yang diambil oleh badan-badan bukan kerajaan itu seterusnya menggalakkan campur tangan luar dalam pelaksanaan undang-undang di Malaysia. Selain itu, masyarakat antarabangsa juga semakin peka dan memberikan pelbagai reaksi terhadap isu-isu yang melibatkan hak asasi melalui pelbagai wadah seperti jaringan internet dan sebagainya.  Situasi ini pada hakikatnya menjejaskan kedaulatan Negara apabila setiap undang-undang yang memberi batasan terhadap hak asasi manusia dipertikaikan dan digesa untuk dikaji semula.

Cabaran-Cabaran Terhadap Agenda Melahirkan Khayra Ummah

1.             Penghakisan Kedaulatan Agama Islam daripada Perlembagaan Persekutuan

Pegangan dan fahaman bahawa Malaysia merupakan sebuah ”Negara Demokrasi Sekular dengan Islam Sebagai Agama Rasmi” masih menular dengan meluas, bukan sahaja dalam kalangan masyarakat biasa malah juga dalam kalangan sebahagian besar ahli politik, pengamal undang-undang, serta penggubal dasar, sama ada pada peringkat Kerajaan Persekutuan mahupun Negeri dan juga dalam kalangan majoriti pendidik.

Jika selama ini kedaulatan Islam dalam Perlembagaan hanya berhadapan dengan pemikiran sekular yang menyempitkan tafsiran Islam kepada hanya sekadar agama rasmi sahaja atau ritual semata-mata, kini Islam berhadapan dengan cabaran yang lebih besar yang diterajui oleh golongan pemikiran Liberal yang sifat utamanya ialah menghakis agama dari aspek pemerintahan.  Mereka berpegang pada fahaman bahawa agama hanya difokuskan pada pegangan (faith) seseorang dan prinsip Islam tidak wajar dikenakan atas penganut agama lain.  Dalam hal ini pandangan dan Prof. Ulung Negara Tan Sri Prof. Dr Muhammad Kamal Hassan amat wajar diberikan perhatian –

“Manusia dan umat Islam sedang berada dalam satu era pancaroba yang disebut oleh Alan Greenspan sebagai “The Age of turbulence” (Greenspan, 2008), suatu zaman yang kecemerlangan sains moden dan sekular telah mencapai kemuncak kegemilangannya, iaitu dari segi ciptaan-ciptaan dan penemuan-penemuan saintifik yang menakjubkan dan yang amat bermanfaat.  Namun demikian,  kekufuran, keegoan dan keangkuhan akal (reason) bebasnya telah mencipta pelbagai jenis mala petaka ekonomi, politik, budaya, intelektual, dan moral kerana membelakangi petunjuk Allah S.W.T., bimbingan para Rasul, hukum-hukum Allah S.W.T. dan ajaran-ajaran agama Allah S.W.T. Tamadun tempang dan cacat ini didirikan atas sistem pendidikan moden sekular Barat, yang kemudian diterapkan di negara-negara orang Islam termasuk dunia Melayu Islam.”

Sebagai salah satu langkah memelihara dan mempertahankan kedaulatan Islam, prinsip dan ajaran Islam wajib dipelihara dalam semua aktiviti penggubalan dasar atau undang-undang.  Sehubungan itu, Kerajaan Negeri dan Kerajaan Persekutuan wajib memelihara kedaulatan Islam – selaras dengan Sumpah YDPA sebagai Ketua Utama Negara sebagaimana yang dilakarkan dalam Jadual Keempat dan dibaca bersama-sama dengan Perkara 37 Perlembagaan Persekutuan – untuk memelihara agama Islam pada semua masa.  Dengan yang demikian juga, pemerintah dan pentadbir, iaitu Kerajaan Persekutuan mahupun Kerajaan Negeri, sama ada yang beragama Islam atau bukan Islam, berkewajipan untuk memastikan bahawa prinsip-prinsip Islam dihormati dalam sebarang penggubalan dasar atau undang-undang yang diperkenalkan termasuklah dalam hal pendidikan.  Islam sebagai ideologi dan identiti Negara perlu dihormati dan diberikan kedudukan yang sewajarnya.

Harus diakui bahawa cabaran dan ancaman yang dihadapi oleh umat Islam negara ini pada masa kini, telah memberikan kesan yang buruk terhadap akhlak umat Islam terutama remaja.  Pendidikan yang dilaksanakan di sekolah-sekolah dan Institusi Pengajian Tinggi kelihatan tidak begitu berkesan, bukan sahaja untuk memenuhi Falsafah Pendidikan Islam yang digariskan dengan sedemikian sempurna tetapi juga untuk melahirkan sebaik-baik (khaira) ummah.  Sebaliknya apa yang dapat disaksikan oleh kita ialah pendedahan demi pendedahan yang amat mengerikan tentang kebejatan akhlak yang melanda golongan remaja dan pada masa yang sama, prestasi pencapaian dalam peperiksaan dilaporkan terus meningkat tahun demi tahun.  Apakah maksud semuanya ini? Adakah fenomena ini menandakan bahawa sistem pendidikan kita hanya berupaya melahirkan pelajar yang hanya dapat menjawab soalan peperiksaan dengan cemerlang, namun sebaliknya gagal menghayati isi pengajaran yang disampaikan.  Apatah pula untuk mendorong mereka memanfaatkannya dalam pembentukan jiwa yang teguh dan akhlak yang mulia.  Apa pun juga hakikatnya, ia seharusnya mencetuskan dorongan kepada kita untuk memberikan perhatian yang serius terhadap permasalahan keruntuhan akhlak remaja dan punca-puncanya.  Demikian juga terhadap peranan sekolah dan IPT yang perlu kembali dikendalikan sebagai institusi pendidikan yang berteraskan agama.

2.            Ancaman Sekularisme dan Liberalisme

Kita umumnya menyedari tentang kaitan antara krisis gejala sosial yang melanda remaja Islam pada masa kini dengan dengan kejutan budaya dan perubahan nilai serta pemikiran yang melanda masyarakat.  Gejala sosial yang berlaku pada hari ini bolehlah disifatkan sebagai amalan jahiliyyah pada era globalisasi yang serba maju dan moden. Dalam era pembebasan daripada kawalan agama ini, remaja pelajar semakin terdedah pada budaya hedonisme, iaitu suka berfoya-foya dan berhibur dengan keterlaluan, terjebak dalam amalan seks bebas atau zina, hamil tanpa nikah, buang bayi, ketagihan arak, dadah rokok, judi, bahan-bahan lucah, rogol dan pelbagai bentuk masalah sosial lain yang cukup membimbangkan.  Antara faktor yang dapat dikenal pasti sebagai penyebab utama gejala sosial pada era pasca-modenisme ini adalah seperti yang berikut:

3.            Serangan Pemikiran Barat

Kesan serangan pemikiran dan ideologi Barat telah mengakibatkan sistem nilai, pemikiran serta cara hidup masyarakat Malaysia terutama remaja tersasar daripada norma-norma yang sepatutnya menjadi asas bagi penggemblengan peranan remaja secara agresif dalam masyarakat.  Berikut adalah antara pegangan dan sistem barat yang kuat mempengaruhi pemikiran masyarakat Malaysia serta menjadi punca utama yang mendorong pembabitan golongan remaja dalam gejala sosial:

4.            Kapitalisme

Prof. Ulung Negara, Tan Sri Prof. Dr. Mohd. Kamal bin Hassan menukilkan bahawa―

“Di bawah dasar liberalisasi dan deregulasi perdagangan antarabangsa pimpinan World Trade Organisation, globalisasi yang didukung oleh kuasa korporat global memberikan peluang besar kepada mereka untuk mengeksploitasi ekonomi negara-negara membangun, termasuk Malaysia. Situasi ini akan mempercepatkan proses homogenisasi budaya secara global, iaitu negara yang kuat akan mempengaruhi negara yang lemah. Pada waktu itu, ciri-ciri luhur dalam budaya Malaysia dan sistem nilai agama dan tradisi yang mendasarinya akan dihimpit dan digugat oleh gagasan-gagasan atau aliran-aliran kebudayaan asing yang berjiwa materialistik, sekularistik, relativistik, neo-modernistik, hedonistik atau permissive (serba boleh).  Aliran-aliran yang ingin melemahkan pengaruh nilai-nilai budaya, agama dan moral tempatan itu dibawa masuk oleh unsur-unsur ekonomi kapitalistik tempatan atau antarabangsa yang mementingkan keuntungan kewangan semata-mata tanpa mempedulikan isu tanggungjawab sosial atau moral.  Pelbagai saluran akan digunakan untuk mencapai matlamat ekonomi dan budaya bebas mereka, termasuk industri-industri pengiklanan, perfileman, fesyen, muzik, hiburan, pelancongan, media cetak, media elektronik dan Internet.”

Pernyataan ini jelas merujuk kepada pemikiran ekonomi kapitalisme yang hanya menitikberatkan keuntungan material pihak pemodal tanpa mementingkan kemaslahatan masyarakat.  Sebagai pemilik modal, mereka bebas melakukan apa sahaja sehingga sanggup merobek sistem keadilan atau perundangan dan juga agama bagi memenuhi kehendak serta memperoleh keuntungan.  Golongan ini sentiasa memperjuangkan kebebasan dari semua aspek termasuklah kebebasan dalam beragama, kebebasan dalam tingkah laku, kebebasan dalam menyuarakan pendapat, dan kebebasan dalam pemilikan harta berpandukan sistem kapitalis.
Seterusnya ialah amalan manipulasi secara berleluasa melalui kegiatan perniagaan berasaskan seks khususnya yang membabitkan wanita-wanita yang terdesak, penipuan, dan pemerdagangan orang. Akibatnya, industri yang berasaskan seks bebas dan zina semakin berleluasa.  Pusat-pusat hiburan dan maksiat yang menjadikan remaja wanita sebagai alat tarikan pelanggan seperti GRO, pelayan, teman sosial malah sebagai pelacur semakin bertambah.

5.            Liberalisme

Pada dasarnya, gerakan Liberalisme merupakan pengaruh daripada falsafah liberalisme yang berkembang di negara barat dan telah meresap dalam semua bidang kehidupan seperti liberalisme ekonomi, budaya, politik, dan agama (Mohammad Ariffin 2009). Gerakan liberalisme ini memperjuangkan demokrasi, fahaman persamaan semua agama, fahaman persamaan hak antara lelaki dengan wanita serta mempromosikan kebebasan. Sebagai contoh, golongan ini memperjuangkan hak kebebasan seks seperti lesbian dan homoseksual, hak untuk berpakaian dan bersosial, hak pengguguran anak selain penentangan terhadap hukum dan undang-undang kekeluargaan Islam yang diperuntukkan di bawah undang-undang Syariah seperti poligami, pembahagian harta pusaka, kuasa talak dan sebagainya. Bagi merealisasikan keinginan mereka, golongan ini mentafsirkan hukum agama mengikut rasional akal dan realiti semasa. Mereka yang berpegang teguh pada agama dikatakan golongan fundamentalis yang kolot dan jumud kerana tidak mengikut peredaran masa.

Liberalisme merupakan lanjutan dan edisi baharu bagi fahaman sekularisme barat moden. Sejarah telah mencatat bahawa melalui kolonialisme, fahaman sekularisme tajaan barat moden telah berjaya mensekularkan seluruh dunia, termasuklah negara-negara Islam.  Selanjutnya, fahaman Liberalisme disebarluaskan oleh proses globalisasi melalui kecanggihan teknologi komunikasi dan maklumat yang melahirkan pula kolonialisme edisi baharu.

Fahaman Liberalisme ini menegaskan kepentingan bahawa manusia mempunyai kebebasan diri untuk menjalani kehidupan tanpa sebarang ikatan dengan sebarang bentuk tradisi, termasuk Tuhan dan agama.  Hal ini menjadikan manusia hidup tanpa garis panduan terhadap apa yang dilakukannya dan seterusnya mewujudkan pemikiran kontemporari yang meraikan kepelbagaian budaya, amalan dan prinsip.  Interaksi global juga telah menyebabkan manusia menjadi objek pengguna yang diperdagangkan menerusi hedonisme anjuran barat.  Secara dasarnya, globalisasi yang merupakan produk Liberalisme ini telah mencabul kedaulatan sesebuah negara dan bangsa sama ada dari segi agama, budaya, bahasa dan juga undang-undang.

Jika era modenisme telah melahirkan pelbagai kefahaman dan ideologi yang menjadi pegangan masyarakat barat seperti sekularisme, pluralisme, sosialisme, feminisme, positivism, dan sebagainya, selanjutnya pada era Liberalisme, ideologi-ideologi tersebut telah berkembang pesat dan menjadi lebih hebat sehingga ia mendorong manusia menolak agama atau berpaling daripada konsep theologi (ketuhanan) secara total.
Fahaman dan ideologi barat pada era Liberalisme ini telah tersebar luas secara pantas, sejajar dengan perkembangan teknologi maklumat dan proses globalisasi.  Ia telah meresap masuk dalam pemikiran masyarakat Islam dan penularannya berlaku secara halus sama ada secara disedari atau tidak oleh umat Islam kerana ia diolah secara rasional.  Sekiranya ia tidak dibanteras dengan berkesan, pastinya akidah umat Islam akan terjejas dan terancam.  Penerimaan prinsip hak asasi manusia sebagai sebahagian cara hidup pada peringkat global tanpa mengira latar belakang ras, etnik, agama, warna kulit, dan jantina memburukkan lagi keadaan ini.  Dalam konteks ini, golongan remaja tidak terlepas daripada menerima corak pemikiran sebegini sehingga banyak yang telah menjadi mangsa eksploitasi agenda barat atau Yahudi dan seterusnya menyebabkan mereka terjebak dalam kancah gejala sosial.

Dalam era Liberalisme ini, struktur kehidupan sosial masyarakat telah banyak berubah.  Budaya moden telah mempengaruhi tingkah laku dan cara berfikir, termasuklah penghayatan terhadap ajaran agama.  Gaya hidup moden juga menjadikan sebilangan masyarakat bersikap individualistik, mengabaikan semangat kekeluargaan, kejiranan dan bermasyarakat serta tidak mengambil peduli terhadap gejala sosial yang berlaku di kawasan kejiranan dan tempat-tempat awam seperti jiran yang tinggal bersekedudukan, berkelakuan tidak sopan di tempat awam, berpakaian menjolok mata dan sebagainya.  Selain itu, tindakan oleh beberapa pertubuhan badan-badan bukan kerajaan (NGO) dengan sokongan ahli politik tertentu yang mendesak kerajaan supaya tidak menggunakan undang-undang bagi mengawal masalah keruntuhan akhlak di Negara ini telah membuka ruang yang lebih luas kepada berleluasanya gejala sosial.

Peranan institusi agama sentiasa disekat dan dikritik hebat serta diletakkan di bawah pengaruh politik, sedangkan institusi agama bertanggungjawab terus kepada Sultan sebagai Ketua Agama. Keadaan ini mewujudkan sindrom takut dan bimbang dalam kalangan pihak berkuasa agama untuk menyusun langkah bagi memastikan prinsip dan nilai agama terus terpelihara.  Bagi mahasiswa pula, mereka yang cenderung kepada agama sentiasa dilabelkan sebagai terpengaruh dengan fahaman ekstremis dan fundamentalis atau sekurang-kurangnya dianggap sebagai terpengaruh dengan fahaman politik pembangkang.  Sekumpulan yang lain pula memiliki pendirian dan fahaman yang berbeza, maka tercetuslah pertelagahan antara sesama kumpulan mahasiswa berkenaan.  Kecenderungan untuk berpolemik, perbalahan dan pertelagahan yang berterusan itu telah menyebabkan mereka kehilangan tumpuan terhadap perjuangan sebenar yang perlu diterajui oleh mereka.  Mereka juga kelihatan tidak mampu bukan sahaja untuk membimbing rakan-rakan siswa mereka untuk memahami kepentingan akhlak dalam kehidupan apatah pula untuk membantu masyarakat menyelesaikan permasalahan sosial yang sedang hebat melanda.  Inikah generasi yang harus diletakkan sandaran besar bagi  memimpin Negara pada masa hadapan?

Pemikiran dan pendekatan sebegini berpunca daripada salah tanggapan yang meluas terhadap kedudukan Islam di Negara ini.  Apa yang dikesalkan ialah golongan yang berpemikiran Liberal ini cukup berpengaruh dan sedang memperluas pengaruh mereka dalam kalangan generasi muda yang berminat terhadap agama.  Dominasi golongan yang berpemikiran Liberal ini mempunyai agenda besar (grand design) untuk menghakis pengaruh agama dalam aspek kenegaraan dan kehidupan bermasyarakat.

Kedudukan Islam sebagai agama Negara bukan sahaja diketepikan dengan merendahkan martabatnya kepada sekadar agama rasmi, malah gerakan untuk terus menghapuskan unsur-unsur pegangan terhadap agama Islam juga sedang berlangsung dengan hebatnya.  Kelompok Liberal ini bukan sahaja cuba memperluas pengaruh mereka dalam bidang politik malah mereka sering mencabar kedudukan agama Islam sehingga peringkat mahkamah tertinggi Negara, iaitu menerusi kes-kes yang diwakili mereka.
Ternyata pemikiran Liberal ini bukan sahaja didukung oleh kelompok-kelompok kecil yang berselindung di sebalik pertubuhan bukan kerajaan (NGO) malah ia telah berjaya mendirikan asas yang teguh sebagai aliran politik, sama ada dalam parti pemerintah mahu pun juga pembangkang.

Fakta yang dikeluarkan oleh pelbagai agensi Kerajaan membuktikan betapa meruncingnya gejala sosial yang melanda masyarakat, khususnya yang melibatkan golongan wanita.  Hal tersebut dipercayai merupakan akibat daripada menularnya budaya hidup bebas yang berpaksikan pemikiran Liberal.  Fakta-fakta tersebut termasuklah: perangkaan Jabatan Pendaftaran Negara (JPN) 2011, mencatat jumlah kelahiran anak tidak sah taraf yang didaftarkan antara tahun 2006-2010 adalah sebanyak 234,647.  Daripada jumlah tersebut, seramai 80,979 atau 34.5% merupakan bayi yang ibu kandungnya beragama Islam.  Jumlah anak luar nikah pasangan Islam menunjukkan pola peningkatan dalam tempoh lima tahun sejak tahun 2006 (Berita Harian, 21 Mac 2011);

Sebanyak 280 kes buang bayi dilaporkan bagi tahun 2005 hingga April 2010 di seluruh negara (PDRM 2010).  Setiap kali berakhirnya sambutan yang membabitkan upacara besar-besaran pada sebelah malamnya di negara ini, kes-kes hamil anak luar nikah dan buang bayi akan mencatat peningkatan tiga bulan selepas itu. Tidak keterlaluan jika dikatakan bahawa tempoh tersebut diibaratkan sebagai “musim mengawan;

Data yang dikeluarkan oleh Berita Nasional Malaysia (BERNAMA) pada tahun 2005 menunjukkan kes pelacuran kanak-kanak dengan purata 150 – 160 gadis tempatan yang ditahan setiap tahun. Dianggarkan 150 ribu wanita terbabit dalam kegiatan pelacuran dengan sejumlah besarnya ialah wanita dewasa:

I.            PDRM 2010 juga telah mencatat kes rogol bagi tahun 2008 hingga April 2010 yang berjumlah 8227 kes.  Kes mencabul kehormatan juga menunjukkan statistik yang tinggi, iaitu sebanyak 4894 kes dilaporkan bagi tahun 2008 hingga April 2010 di seluruh negara;

II.            Peningkatan penglibatan remaja Melayu Islam dalam gejala sosial amat membimbangkan dan ia dianggap antara lain, berpunca daripada budaya hedonisme yang dilancarkan secara besar-besaran oleh kelompok kapitalis atas nama pembangunan dan kemajuan material.  Antaranya termasuklah lakonan, nyanyian, dan tarian yang berunsurkan seks dan memaparkan kerendahan akhlak, peragaan, ratu cantik, manipulasi wanita untuk tujuan pengiklanan, tarikan bagi sesuatu acara seperti penganjuran pertandingan serta perlumbaan kereta dan motor, dan sebagainya, yang jelas mencemar nama baik agama Islam.

Kesimpulan

Umat Islam negara ini perlu bijak mengenal pasti musuh yang sedang dihadapi oleh mereka, sama ada yang kelihatan secara zahir mahupun juga yang terselindung di sebalik pelbagai bentuk, wadah, dan wajah.  Berbekalkan keimanan, ilmu, dan keteguhan semangat, mereka haruslah bijak mengatur langkah yang rapi bagi menghadapi musuh-musuh berkenaan.  Antara langkah paling utama ialah menyatukan hati dan memperkasa keupayaan agar mereka sekalian berupaya bergerak dengan sederap langkah.  Saf yang kukuh inilah yang akan membolehkan mereka menghadapi musuh yang satu dengan tabah dan gagahnya.  Jika hal ini tidak dapat dilakukan, pastinya mereka juga ditimpa penghinaan yang diberi terhadap musuh-musuh Islam, iaitu sebagaimana dinyatakan dalam ayat, “Kamu menyangka mereka bersatu-padu, sedang hati mereka berpecah- belah (disebabkan berlainan kepercayaan mereka).” (Surah al-Hasyr 59 :14).  Ingatlah bahawa perpecahan merupakan ciri utama musuh-musuh Islam dan tidak sama sekali berkaitan dengan umat Islam.

Umat Islam merupakan umat yang bersatu kerana menyahut seruan al-Qur’an, “Berpegang teguhlah kamu sekalian kepada tali Allah (agama Islam), dan janganlah kamu bercerai-berai dan kenangkanlah nikmat Allah kepada kamu ketika kamu bermusuh-musuhan (semasa jahiliah dahulu), lalu Allah menyatukan antara hati kamu (sehingga kamu bersatu padu dengan nikmat Islam), maka menjadilah kamu dengan nikmat Allah itu orang Islam yang bersaudara….” (Surah Ali `Imran 3 : 103).  Elakkan sama sekali perpecahan kerana ia membuka jalan dan ruang yang luas bagi tindakan mencabar serta menghakis kedaulatan agama Islam, agama yang diredai oleh Allah S.W.T.  Usaha mempertahankan kedaulatan agama Islam merupakan amanah dan tanggungjawab kita bersama.

---

[1] YA Hakim selanjutnya menegaskan, “Saya percaya seandainya pembuat dasar di Kementerian Pendidikan sedar atau disedarkan tentang kaedah pakaian bagi orang Muslim dan mengutamakan Islam sebagai ugama Persekutuan, Kementerian Pendidikan tidak akan mewajibkan pakaian seluar pendek bagi murid lelaki dengan pilihan seluar panjang atau mewajibkan pakaian pinafore tunic dan blouse bagi murid perempuan dengan pilihan memakai baju kurung dan kain sarung serta tudung/telekung. Peraturan pakaian seragam sekolah Bil 3/1983 tersebut adalah songsang dan tidak selari dengan Perlembagaan dan menurut Perkara 4, “Perlembagaan ini adalah undang-undang utama Persekutuan dan apa-apa undang-undang yang diluluskan selepas Hari Merdeka dan yang tidak selari dengan Perlembagaan ini hendaklah terbatal setakat yang tak selari itu. Peraturan tersebut adalah terbatal. Adanya pilihan untuk memakai seluar panjang atau baju kurung dan kain sarung tidak dapat menyelamatkan atau menjadikan sah Peraturan tersebut.”

[2] YA Hakim turut merujuk kepada tafsiran atau maksud perkataan Islam dalam al-Qur’an sebagaimana dihuraikan oleh Abdullah Yusuf Ali (New Revised Ed) n 434 p 155 oleh: Islam is not sectarian, non-racial, non-doctrinal and is a universal religion. Islam is just submission to the will of Allah. This implies: (1) Faith; (2) doing right, being an example to others to do right, and having the power to see that the right prevails; (3) eschewing wrong,being an example to others to eschew wrong and having the powers to see that wrong and injustice are defeated. Islam therefore lives not for itself, but for mankind.

[3] [2007] 3 CLJ 557.

[4] [2009] 2 CLJ 54.

*Teks pembentangan Tuan Haji Mahamad Naser bin Disa, Biro Undang-undang MAIWP, di Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) Peringkat Nasional yang telah berlangsung di Dewan Muktamar Pusat Islam, Kuala Lumpur pada 5hb Januari 2013 anjuran Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (MUAFAKAT) dengan kerjasama Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM).


SUMBER: MUAFAKAT